ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ένα ανέκδοτο γράμμα
Εγώ επέλεξα να κάνω αυτό που κάνω και τα κατάφερα να είμαι και καλή μάνα και καλή φίλη και καλή συνάδελφος. Τα ’χω βρει με τον εαυτό μου κι είμαι μια χαρά. Το τι θυσίασα, τα συν και τα πλην είναι θέμα απολογισμού για κάποιο μακρινό μέλλον

Της ΤΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ


Ήταν τέλη του 1988 και είχα προτείνει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μια συνέντευξη για τον Ταχυδρόμο. Η Αλίκη έφυγε για περιοδεία και η συνέντευξη δεν έγινε. Μου έστειλε όμως ένα γράμμα με διάφορες σκέψεις της για την τότε πολιτική επικαιρότητα, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον εαυτό της. Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυτούσιο, έχει γραφτεί πρόχειρα από την ίδια και φυσικά έχει το ενδιαφέρον της αυθεντικότητας. Παρατίθεται με τη δική της σύνταξη και ορθογραφία.

Αγαπητή μου Τίνα Πολίτη γεια σου

Σου γράφω από τον ακριτικό Έβρο, πιο συγκεκριμένα από το Διδυμότειχο. Όπως ξέρεις πρόσφατα ξεκίνησα μια μεγάλη περιοδεία σ' όλη την Ελλάδα με το έργο
Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά. Μετά από ένα ολόκληρο χειμώνα κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι, το έργο αυτό δε λέει να τελειώσει. Την περιοδεία αυτή την αποφάσισα από έμφυτη ανάγκη επικοινωνίας και επειδή έχω χρέος να πηγαίνω εγώ κοντά στους ανθρώπους, που δύσκολα μπορούν νάρθουν στην Αθήνα και να δουν σωστές παραστάσεις.

Το πρόβλημα εδώ πάνω είναι η έλλειψη θεάτρων. Το κράτος τι κάνει; Υπάρχει ένας θίασος παθιασμένος να προσφέρει θέαμα ποιότητας, ένας κόσμος που διψάει για καλό θέατρο, αλλά έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τη στέγη. Τα τεράστια σκηνικά και τα πολλά κοστούμια μας με μεγάλη δυσκολία τα στριμώχνουμε σε ακατάλληλους κινηματογράφους, που πολλοί απ' αυτούς του χρόνου θάχουνε γίνει σούπερ μάρκετ και ντίσκο, μια κι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος δεν φέρνει κόσμο στις αίθουσες. Με ρωτάς λοιπόν αν κουράζομαι. Βεβαίως και κουράζομαι και μάλιστα πολύ, αλλά ο καθένας διαλέγει. Εγώ έχω διαλέξει να κουράζομαι κι αυτό με γεμίζει. Πιο πολύ με κουράζει όμως η απραξία, το να μην είμαι χρήσιμη. Θα συνεχίσω να κουράζομαι, προσφέροντας χαρά στον κόσμο.

Οσο για τον πλούσιο γάμο, εγώ θεωρώ ότι είμαι η πιο πολύφερνη νύφη, γιατί να επιδιώξω ένα γάμο με κάποιον που θάναι εκτός επαγγέλματος και θα διεκδικεί κι αυτός κάποιον «ρόλο»;

Γιατί να βάλω στη ζωή μου κάποιον που θα θέλει να κάνει μειώσεις στην προσφορά μου; Αν θα ξαναπαντρευτώ; Ποτέ, άπαπάπαπαπαπά, ποιος ξέρει; ίσως, αργότερα, μπορεί, θα δούμε, στο μέλλον θα φανεί, ναι, γιατί όχι;

Βεβαίως και παρακολούθησα την ανθρώπινη περιπέτεια του πρωθυπουργού, βεβαίως ανησύχησα και ευχήθηκα να γίνει καλά. Σαν άνθρωπος προς άνθρωπο, ένοιωσα χαρά που πέτυχε η εγχείριση και εύχομαι γρήγορη επάνοδό του στα καθήκοντά του. Οσο για την προσωπική του ζωή, θεωρώ γενναίο τον τρόπο που τη δημοσιοποίησε και μακάρι να είχε δείξει την ίδια γενναιότητα στην πολιτική του.

Η αλήθεια είναι πως ναι ανησύχησα και πως ακόμα ανησυχώ, μήπως η πολιτική άνοιξη που περιμέναμε, δεν διαφαίνεται ακόμη.

Είμαι υπεράνω πάσης υποψίας. Εμένα γενικά δεν μ' αρέσει να ανήκω κάπου. Ανένταχτη Αλίκη και πάσης Ελλάδος. Αυτό που είχα επισημάνει είναι ότι ο κ. Παπανδρέου είναι άτομο χαρισματικό και εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε πως είχα δίκαιο. Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν ο κ. Μητσοτάκης εμφανιζόνταν «χεράκι - χεράκι», θα τον έκαιγαν ζωντανό στην Ομόνοια και δεν θα τον έσβηναν ούτε τα συντριβάνια.

Δεν θέλω ν' αχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Εχουν δει πολλά τα μάτια μου τριάντα χρόνια τώρα που «είμαι στα πράγματα». Κυβερνήσεις να έρχονται και να φεύγουν, υποσχέσεις να μην πραγματοποιούνται και πολιτικά πρόσωπα να εξαφανίζονται απ' το προσκήνιο. Δεν τρελάθηκα ν' ασχοληθώ με την πολιτική, να χάσω καμιά εκλογή και να απογοητευθώ στα καλά καθούμενα. Είμαι μια χαρά εδώ που είμαι. Βάζω κάλπη κάθε σαιζόν και εκλέγομαι επί τριάντα συναπτά έτη. Το προτιμώ.

Δεν κοιτάμε το πολιτικό μας μπλοκάρισμα, το νέφος, την οικονομία μας, που δεν θα έλεγα ότι ανθεί, τις φωτιές που κατατρώνε τα δάση μας, τις ρεμούλες, την αναξιοκρατία, το 166 που του τηλεφωνείς κι ώσπου νάρθει έχουν πεθάνει 167, τα νοσοκομεία μας, εδώ δεν χρειάζεται πια καν σχόλιο, την παιδεία μας κι άλλα κι άλλα, για ποιο πολιτικό στίγμα μιλάμε; Από τις μικρές ή μεγάλες πόλεις που περνάω αυτόν τον καιρό, βλέπω ότι μόνο μικροί πυρήνες ασχολούνται ουσιαστικά με τα πολιτιστικά, οι άλλοι τρία πουλάκια κάθονται. Δώστου μπουζούκι, δώστου παραοικονομία, δώστου και καμία σημαία να πάνε σε καμία συγκέντρωση πολιτική για να εκτονωθούν και that's all.

Τώρα βέβαια στην Αθήνα και τα φεστιβάλ μας έχουμε, έχουμε και το Ηρώδειο που πάνε οι κοσμικοί και φωτογραφίζονται και φέραμε κι ένα σωρό συγκροτήματα, που τα είδαν 800 με προσκλήσεις κι έχουμε και την Επίδαυρο με τον Πήτερ Χωλ και να τρέχουν οι ίδιοι πάλι να προλάβουν κι αυτή την εκδήλωση και δώστου οι εφημερίδες να γράφουν. Και πάρα έξω κανείς δεν παίρνει χαμπάρι κι ούτε ενδιαφέρεται γι αυτά τα κοσμικο-καλλιτεχνικά. Ολα λίγο δήθεν, όλα για κατανάλωση των λίγων επώνυμων «προνομιούχων». Βέβαια έχουμε και το Κέντρο Κινηματογράφου που χρησιμοποιεί τον ελληνικό κινηματογράφο. Κινηματογράφο έχουμε, κοινό δεν έχουμε. Εχουμε και τα Κρατικά μας Θέατρα που παν κατά διαόλου, έχουμε και τι δεν έχουμε. Αλλά επειδή δε μ' αρέσει να γκρινιάζω, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ο Μινωτής, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τσαρούχης, έχουμε και τη Μελίνα που την αγαπάμε και την καμαρώνουμε και της συγχωρούμε και τα λάθη της, έχουμε και το ελεύθερο θέατρο που αγωνίζεται χωρίς καμία κρατική υποστήριξη, υπάρχουν κι ένα δύο θεωρητικοί που αγαπάν το θέατρο και δημοσιογράφοι που έχουν δει τη δουλειά τους σα λειτούργημα και όλες αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις που με τον αγώνα τους και τις ατομικές προσπάθειες ζωγραφίζουν το πολιτιστικό πρόσωπο αυτής της ταλαίπωρης και «εθνικά υπερήφανης» χώρας.

Οχι, δεν φεύγω ποτέ από μία παράσταση ή μία ταινία. Είναι θέμα ήθους. Θα ήταν παράξενο να μην εκτιμούσα εγώ τον άλλον, έστω κι αν δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα, μια και βρίσκομαι τόσα χρόνια μέσα σ' αυτή τη δουλειά, μέσα στα πράγματα.

Αγαπητή μου Τίνα, έχω ερωτηθεί χιλιάδες φορές πάνω σ' αυτό το θέμα. Δεν ξέρω τι θυσίασα ή τι κέρδισα. Είναι θέμα επιλογής. Εγώ επέλεξα να κάνω αυτό που κάνω και τα κατάφερα να είμαι και καλή μάνα και καλή φίλη και καλή συνάδελφος. Τάχω βρει με τον εαυτό μου κι είμαι μια χαρά. Το τι θυσίασα, τα συν και τα πλην είναι θέμα απολογισμού για κάποιο μακρινό μέλλον.

Οχι, όχι κι αν ένοιωσα τον «πειρασμό», την τελευταία στιγμή φωνάζω πάντα: Σταύρωσον αυτήν. Προτιμώ να μη θυμάμαι τις σταυρώσεις. Μόνον τις αναστάσεις θέλω ν' αναπολώ και να προσμένω.

Οταν βρω το φίλο μου τον Μίνω Βολανάκη. Τον ψάχνω. Αν έχεις νέα του τηλεφώνησέ μου. Θα βρίσκομαι κάπου μεταξύ Καστοριάς - Κοζάνης - Λάρισας - Βόλου - Βέροιας - Κατερίνης - Πάτρας - Ηρακλείου...

Ασε να γίνει πρώτα το όνειρο πραγματικότητα και θα τα πούμε στην επόμενη «συνέντευξη».

Η γνώμη μου για τον Βολανάκη, είναι ότι είναι μοναδικός. Προικισμένος, ιδιοφυής, μεγάλο ταλέντο, έξυπνος. Για ποια πολιτιστικά μιλάμε άραγε; Είδες τι πάνε να κάνουνε οι άσχετοι; Είδες που φτάσαμε; Το ΚΘΒΕ χωρίς διευθυντή και στη διοίκηση... από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα. Ας μην πω άλλα γιατί αυτά βλέπω και φουντώνω.

Τον ελληνικό λαό τον πρόδωσαν οι φίλοι του, τον πρόδωσαν οι εχθροί του, τον παραπλάνησαν οι ηγέτες του κι αυτός τώρα απηυδισμένος έχει βαρεθεί και κοιτάει τη βολή του και πώς θα τα βγάλει πέρα από μόνος του. Αυτά!

Είμαι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, πριν απ' όλα. Την Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν θάχα να την ρωτήσω τίποτα. Ολες τις ερωτήσεις τις έχετε εξαντλήσει εσείς οι αγαπητοί «συνάδελφοι», Τίνα μου.

Πριν φύγω γι' αυτήν τη δίμηνη περιοδεία ανά την Ελλάδα, έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό, οι «Εικόνες», του 1960 κι έγραφε στο εξώφυλλο, το φαινόμενο Α.Β. Αν συνεχίσω την ίδια παλαβομάρα και μέχρι το 2000 και αν και τότε εξακολουθείτε να με βάζετε εξώφυλλα, τότε σίγουρα θα είμαι ένα «φαινόμενο», που θα πρέπει να περιληφθεί στα ρεκόρ Γκίνες.

Με πάσα μετριοφροσύνη, πολλούς χαιρετισμούς

Αλίκη Βουγιουκλάκη

 

Περισσότερα στο http://anime.gr/forums/showthread.php?t=5178  

 

 

Και στο youtube  http://www.youtube.com/watch?v=3pqYCa4114U

 

 

Η σελίδα είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, προς τιμήν της μνήμης της Αλίκης Βουγιουκλάκη